[ad_1]
Ağustos 1888’in sonlarında yaklaşık bir hafta içinde boyanmış olan Van Gogh’un orijinal Sunflowers serisi, Arles, Fransa’daki “sarı evi” için ilham verici ve dekoratif bir parça olarak tasarlandı. Ressam Paul Gauguin’in yıl sonunda gelmesi için hazırlanırken, Van Gogh evinin ve resimlerinin Arles ve Akdeniz çevresinde bulduğu gizemli ve ekstra parlak renk paletini yansıtmasını istedi:
“Akdeniz uskumru renklerine sahiptir, yani değiştirilebilir. Her zaman yeşil mi mor mu bilmiyorsunuz, mavi olduğunu bile söyleyemezsiniz, çünkü bir sonraki an değişen ışık pembe veya gri bir renk aldı … şimdi her yerde eski altın, bronz, bakır var diyebiliriz, ve gökyüzünün mavimsi yeşiliyle, ısı ile ağartılmış: Delacroix’in karışık tonları ile olağanüstü uyumlu, lezzetli bir renk “. [Excerpt from letters to Theo]
Şubat 1888’de Arles’e vardığında, Van Gogh hemen Güney Fransa’da bulunan renk yoğunluğundan ilham aldı ve şaşırdı. Kuzey Avrupa gökyüzünün ve bulutları ve sisi ile peyzajının aksine, kavurucu güneş ve parlak güney gökyüzü, Van Gogh’un resimlerindeki tüm şüpheleri ortadan kaldırmış gibi görünüyor. Tümü Arles çevresinden ilham alan cesur renk kontrastları ve giderek artan ritimler, sürekli bir ecstasy durumunda olduğu gibi durmadan akmaya başladı. Günde neredeyse bir tuvali tamamlayan ve yüzlerce mektup yazan 1888, Van Gogh’un baş döndürücü bir hızla boyadığını gördü ve sanat tarihinde neredeyse eşsiz bir üretim hızı ve kalitesi elde etti.
Şükran hediyesi olarak ayçiçeği
Van Gogh’un resimlerinin çoğu, özellikle akılda kalan kimse olmadan gerçekleştirildiğinden, planlanan çingene serisi, bir hediye ve dostluk ifadesi olarak tasarlandığı için hafif bir sapma idi. Resimlerinin birçoğu sizi ufuktan çekerken, içinde vizyonu ve dünyası için Van Gogh ayçiçekleri dışarı ve sizinle iletişim kurmak onlara dokunabileceğiniz gibi. Bunlar açıkça büyülemek ve rahatlamak için tasarlanmış ve muhtemelen daha da etkileyici olan resimlerdir, çünkü bu resimlerin amaçlanan izleyicisi Van Gogh’un çok hayran olduğu başka bir sanatçıydı: ihtişamdan daha az bir şeyin Gauguin’i etkilemeyeceğini biliyordu.
Ayçiçeklerini boya
Gauguin sonunda (uzunca bir süre ertelendikten sonra) Arles’e gideceğini doğruladığında, Van Gogh’un üzüntüsü ve endişesi tamamen dağıldı. Neredeyse tatlandırıcı bir coşkuyla ayçiçeği projesine başladı. Kafasında, gözleri mavi olan herkesin anlayabildiği, rengi ve “basit tekniği” sayesinde müzik gibi duygulanımsal olarak “mavi ve sarı renkli bir senfoni” oluşturacak altıdan on iki tuvale kadar zihninde genişlemişti. Çiçekler solmadan önce tuvallerini tamamlamaya çalışan Vincent şafaktan gün batımına kadar ateşli bir şekilde çalıştı ve hayal edilen on ikiden dördünü fark etti. İlk önce, hızlı bir şekilde, yarım düzineden daha az çiçeği olan iki tuval üretti ve açık yeşilimsi mavi zemin üzerine sarı bir kil kutusunda düzenlenmiş “on iki ayçiçeği ve tomurcuk” bileşiminin (aslında daha fazlası var) bir bileşimi ile birlikte hareket etti. . Işığın ışığa karşı bu keşfini tamamladıktan sonra, aynı boyutta ve aynı sarı vazo ile zıt bir kolye çizdi, ancak sarı renkte ayçiçeği sarı bir arka planın önüne yerleştirildi.
“Basit teknik” ile Vincent, noktacılıkçılığın seçici noktalarından arınmış bir yol anlamına geliyordu. Ve aslında, bu tuvaller üzerindeki prosedür, neo-empresyonizmin nihai onaylanmamasını temsil ediyor. Düzenli olarak başladı, kompozisyonu çizilmiş bir kontur çizimi ile oluşturdu, boyalı çizgilerle güçlendirdi ve arka planda ve ince boya katmanları ile birincil formlarda engellendi. Sonra hızı arttırdı, bazen fırçayı renkli ve diğer yerlere az boya kullanarak yükledi. Rengi doğrudan tüpten karıştırmadan kullanmaktan çekinmedi ve genellikle paletinde eksik pigmentleri birleştirdi, böylece ayrı renk damarları bireysel vuruşlardan geçti.
Vincent, görüntüdeki her öğe için farklı fırça darbesi sistemleri tasarladı: arka plan bir sepet dokuma desenidir; masa, bir dizi gevşek yatay çizgi; çiçekler ve tek tek yapraklar üzerindeki yapraklar tek veya küçük, paralel işaretlerden oluşur; bu çiçeklerin merkezleri, sarı halka şeklinde bir dolgu ile serpilmiş, saf kırmızı gölün dairesel vuruşlarıyla boyanır; Tam çift çiçeklerin yaprakları, en ince merkezlerden yayılan kısa, kalın vuruşlardır. İlk astarı uygulayarak çoğu çiçeğin genel şeklini yedekte tuttuktan sonra, son toprağa taç yaprağı uçları ekledi. Kontrollü ve kendinden emin bir dokunuşla hala ıslak bitişik veya bitişik alana yeni bir pigment uygulayarak, Vincent muhtemelen her tuvalde sadece bir seans geçirdi, sonra bazı konturları güçlendirdi ve imzasını ekledi.
İlk olarak yalnızlık ruhu içinde görülen Van Gogh ayçiçekleri serisi, Vincent’ın “Gauguin’le kendi stüdyosunda yaşama umudunu” kutlarken artan bir misyon hissini ima etti. Gauguin, kendi adına, arkadaşının planına katılma isteğini ifade etti, ancak hiçbir şekilde aynı kişisel ve ideolojik özlem karışımını hissetmedi.
Boya üretiminde 19’uncu yüzyılın sonlarından itibaren yenilikleri kullanan Van Gogh, çarpıcı bir etki elde etmek için canlı ve karışık renkler kullanıyordu. Krom sarısı, ağaç kavunu sarısı, çinko sarısı, kadmiyum, saman sarısı, kobalt mavisi, Fransız ultamarin, viridean ve zümrüt yeşili hepsi Van Gogh Ayçiçeklerinde güçlü bir şekilde ortaya çıkar ve daha sonra genel olarak çalışır. Renkler arasında güçlü gerçek, görsel ve titreşimli kontrastlar kullanan Vincent Van Gogh’un resimleri, dalgalı ve spiral bir ritim duygusu ile birlikte yoğun renklerin tüm potansiyelini kullanır.
Van Gogh’un Ayçiçekleri analizi, sanatçının yaşamındaki birçok yüzeysel ve gizli temanın yakınsamasını ortaya çıkarır: sarı renge olan ilgisi, hızdaki ısrarı, belirli nesnelere ve insanlara gelince odaklanmış yoğunluğu ve tabiri caizse, ayçiçeği için ‘güç çiçeği’ olarak belirgin yakınlığı, tabiri caizse:
“Bildiğiniz gibi, şakayıklar Jeannin’den, gülhatmi Quost’tan ve ayçiçeklerinden, ayçiçeği benimdir.”
Ayrıca, Paul Gauguin’in Arles’ta Van Gogh’u ziyaret ederken bitirdiği tek resimlerden biri, konularını temsil etme konusunda Van Gogh’un sakinliğini yakalamayı başaran portre Vincent Painting Sunflowers (aşağıdaki Gauguin’in bölümüne bakın). manzaralar.
Sarıya aşık
Vincent Van Gogh’un sarı renge olan afinitesi ile ilgili olarak, bu sonucu, sarı bir ev kiralarken ve yüzlerce temsilini resim yaparken ayçiçeği’nin insanlık tarihinin ‘sarımsı’ temsilini boyayan bir adamdan çıkarmak zor değildir. mısır tarlaları, buğday tarlaları. ve tabi ki çılgınca altın, incil Ekici aynı yılın başından beri. Kız kardeşi Wilemina’ya yazdığı bir mektupta Van Gogh, ayçiçeklerini hala “sarı kareler” olarak nitelendirdi. Belki de sanatçının renk paletini şaşırtıcı sonuçlara düşürdüğü Picasso’nun Mavi Dönemi’ni ön plana çıkaran Van Gogh’un ayçiçekleri gerçekten bir düzine veya daha fazla sarı tonunu ve tonunu birleştiren vahşi ve canlı bir ‘senfoni’. tekil bir füzyonda.
‘Şu an’ boyama
Hız geldiğinde, Van Gogh sadece son hızda boyamakla kalmadı, aynı zamanda rüzgar, güneş, ağaçlar ve elbette ayçiçeği yakalamak için doğanın kendisi kadar hızlı boyamak zorunda kaldı:
“Gauguin ile birlikte yaşamanın umuduyla stüdyo için bir dizi resim çizmeyi öneriyorum. Hiçbir şey ama pek çok büyük ayçiçeği … Planımı gerçekleştirirsem, bir düzine görüntü olacak. Mavi ve sarı renkte bir senfoni. Her gün şafak vakti çalışmaya başladım çünkü çiçekler çok çabuk soluyor ve aynı anda boyamanız gerekiyor. “
‘Bir kerede’ bu resim yöntemi, hayatının son yıllarında resimlerinin üretimini arttırmakla kalmadı, aynı zamanda resimlerinin çoğunun ortaya çıktığı odak, yoğunluk ve benzersiz ifadeye eklendi. Dalgalar, nehirler, spiraller ve renk girdapları, nesnelerin en yaygın yerinin hemen altında gizlenen çok daha büyük ve daha büyük bir evrenin ritimleri ile anında ve kendiliğinden akıyor gibi görünmektedir.
Gauguin’in “ayçiçeği ressamı”
ile Ayçiçeği ressamGauguin, Vincent’ın Van Gogh’un Ağustos Ayçiçeği serisi gibi boyadığı ayçiçeği düzenlemesini temsil etti. İki tam çiçek kafası (çiftler olarak adlandırılır) sarı-sarı versiyona benzer şekilde düzenlenir ve Gauguin’in tuvalindeki üst çiçek, Vincent’ın sol üst köşesindeki tousled olana karşılık gelir. Gauguin, Vincent’ı ışın çiçeklerinin hatlarını güçlü bir şekilde güçlendirerek ve ayrıca merkezi disklerde koyu kırmızı katmanlar kullanarak izledi. Gauguin’in tuvalindeki bu yöntem, Vincent’ı sadece Ayçiçeklerini kopyalamak ve hatta ayçiçeklerine boya uygulamak olarak eleştirmesine işaret edebilir.
Ayçiçeği ressam Gauguin’in Vincent’ın çalışma alışkanlıkları ve sınırlamaları konusundaki eleştirisini, daha sonra Vincent’la geçirdiği zaman tasvirlerinden birine ekleyeceği daha geniş suçlama doğrultusunda göstermektedir. Geriye dönüp bakıldığında Gauguin, 19. yüzyıl sanatçılarının doğrudan iletişim dili olarak çizim yapmaya hakim olmasına rağmen, Delacroix’in bile hiçbirinin rengin etkileyici potansiyelini gerçekten anlamadığını iddia ederdi.
Bununla birlikte, Vincent’ın genel görünümü kurgusaldır: Van Gogh, Aralık ayında sezonda olmadıkları için gerçek ayçiçeklerini boyayamazdı. Natürmort’u Vincent’a benzer şekilde temsil eden Gauguin, ne kendisi ne de Vincent’ın motifi doğrudan gözlemlemediğini, ancak ikincisinin hayal gücüyle dönüştürüldüğünü gördü. Başka bir deyişle, gerçek ayçiçeği değil, daha önceki ayçiçeği tuvalleri referans alınarak çalıştılar.
Vincent’a emilmiş ve trans bir ifade veren Gauguin, karikatür veya alaydan daha karmaşık bir şey yaptı. O ve Vincent, açıkça, uyanmak ve hayal kurmak arasındaki devletin yaratıcı potansiyeline yansıdılar. Gauguin, Van Gogh’un bu trans benzeri bir durumda ‘Tanrı’yı görmek’ arasındaki çizgiyi bulanıklaştırıyor ve yeni başlayanlar için bir tür kazara stupor yakaladı, ancak birçoğu bunları eş anlamlı olarak oluşturacaktı. Vincent daha sonra tabloya yorum yapar ve “Kesinlikle benim, ama delirmişim” imajına benziyor.
Kayıp ayçiçeği resmi (ikinci versiyon)
Yukarıda belirtilen diğer üç ayçiçeği resmiyle aynı sürede boyanmış olan bu Van Gogh tablosu ‘Altı Ayçiçeği’ olarak kabul edildi ve turuncu bir çerçeveye yerleştirilmesi tasarlandı. Bir zamanlar zengin bir Japon sanat koleksiyoncusu olan Koyata Yamamoto’ya ait olan resim, ABD’nin Hiroşima’yı bombaladığı gün 6 Ağustos 1945’te sahibinin eviyle birlikte yıkıldı.
Resim nükleer bombanın kurbanı olmasa da, aynı gün ABD bombardımanında kasaba yok edildiğinde Osaka’daki adamın kıyı evinde bir kanepeye asıldı. Neredeyse yirmi yıl sonra, 2013 yılında İngiliz sanat tarihçisi ve küratör Martin Bailey, Van Gogh’un ayçiçekleri hakkında bir kitap araştırırken Cezanne’nin gravürleri koleksiyonunda gizlenen resmin renkli bir fotoğrafını buldu.
Genel olarak, Van Gogh Ayçiçeği Resimleri hem sıradan izleyiciyi hem de sanat tarihçilerini büyülemeye devam ediyor. Bu dört resmin tamamlanmasından 125 yıl sonra bile bizi şaşırtmaya ve memnun etmeye devam ediyorlar.
[ad_2]
Kaynak, Yazar: Federico Cascini