[ad_1]
Minos uygarlığındaki başlangıcından Helenistik sanat çağına kadar, antik Yunan sanatı sanatsal tekniklerin ve yaklaşımların ilerlemesinde önemli bir dönem olmaya devam etmektedir. Her yeni yüzyıl, öncesinde Mısır sanatında derin değişiklikler getirdi. Bronz Çağı’ndan Roma İmparatorluğu’nun doğuşuna kadar, Yunanistan sanat dünyasına egemen oldu ve etkisi bugüne kadar devam ediyor.
Minos sanatı
En eski Yunan sanatı, aslında Avrupa’da, Tunç Çağı’na kadar uzanıyor. Küçük Ege adası Girit’te (şimdi Yunanistan’ın bir parçası), Minoan medeniyeti kabaca eski Mısır’ınkine paralel olarak gelişti. Örneğin, Minos sanatı, Mısır sanatında da yaygın olarak bulunan şematik bir stile (örneğin, insan figürlerinin tekrarı) dayanıyordu. Sanat, MÖ 1500 yılına kadar heykeller ve boyalı seramiklerden oluşuyordu, genellikle “Saray Dönemi” olarak adlandırılan şey ortaya çıktı ve duvar resmi ilk kez Avrupa’da ortaya çıktı, ancak bugün sadece parçalar hayatta kaldı.
Ancak, Minoan sanatı, Mısır sanatından farklı olarak, Mısır sanatında görülmeyen bir natüralizm ve inceliği ortaya koymaktadır. Deniz yönelimi, Minoan resmine yansıyan doğal bir tema verdi. Girit, Knossos Sarayı’nın kalıntılarından günümüzde hala asılı olan “Yunuslarla Fresk” (M.Ö. 1500-1450), okyanuslar ve yunuslar gibi deniz hayvanları hakkında inanılmaz bir bilgi gösteriyor.
Minoan medeniyetinden geriye kalan bir diğer parça tablo da “Toreador Fresco” dur (MÖ 1500). Bu sanat eserine kapsüllenmiş Minoan sanat ve kültürünün tekrarlayan temalarından biri olan boğa sıçraması. Bir şekilde Minoan dini uygulamalarıyla bağlantılı olduğu düşünülen resim, boğa boynuzlarına atlayan 3 akrobatı tasvir ediyor. Fresk çok sıradışıdır, çünkü akrobatların boğa boynuzlarını kavradığını, daha sonra bir yarım kasayı ve son akrobatın uzanmış kollarla inişini gördüğümüz zaman.
Miken Sanatı
Minoan medeniyetinden sonra, kıta Yunanistan’da, Bronz Çağı Miken medeniyeti tam çiçek açmıştı. Tarihi ve efsaneleri Homer tarafından Miken döneminin sonunu (“kahramanlık dönemi”) yansıtan destan şiirleri “İlyada” ve “Odyssey” de ele geçirilmiştir. Zamanın en kalıcı sanat eserlerinden biri, Yunanlıları Truva Savaşları’nda zafere götüren Kral Agamemnon’un olduğuna inanılan bir “Mezar Maskesi” (MÖ 1500). Gerçekten bilinen tek şey, ölümün altın maskesinin kraliyet mezarından gelmesidir.
Miken resimlerinin parçaları iki yerde bulundu: Tiryns ve Pylos, günlük yaşamdan sahneler. Minos sanatının aksine, Mycenae doğada çok daha ciddiydi. Miken uygarlığı, M.Ö. 1100 yıllarında çökmüş, Bronz Çağının sonunu ve tarih öncesi sonunu işaret etmiştir (yani yazılı kayıtların varlığından önceki tarih dönemi). 650 yılında a. C., Yunanistan Avrupa’nın en gelişmiş medeniyeti haline gelmişti.
Yunan seramiğinin ortaya çıkışı
Minos ve Miken uygarlıklarından sonra, Yunan sanatında neredeyse bir resim kaybolur. Mısırlılar, Minoslular ve Mikenliler fresk kullandıkları zaman, Yunanlılar daha sonra zamanla parçalanan ahşap panellere boyadılar ve ana sanatsal kayıt seramik kalıntılarında bulundu. Seramiklerin her zaman belirli bir kullanımı vardı (saklama kavanozları, içme kapları, parfüm kapları, vb.). Bu çanak çömlekte yeni bir eğilim ön plana çıkmıştı: İnsan figürü üzerindeki Yunan fiksasyonu, eski Yunan sanatının merkezi motifi haline gelecek bir şey.
Bilinen en ünlü çömlekçilerden biri olan Exekias, bugüne kadar kalan eserlerinden en az ikisini (siyah figür tencere) imzaladı. En ünlü “Teknesinde Dyonysos” (M.Ö. 540) sadece mükemmel dengesi için değil, aynı zamanda yeni yön gösteriminin de alacağına dikkat çektiği için: dünyayı daha fazla gösteren bir tarzdaki sembollerden uzak gerçekte olduğu gibi.
Seramik gelişimindeki bir başka değişiklik, insan imgelerinin boyanmadığı, ancak etraflarına siyah bir arka plan uygulandığında oluşan ve kırmızı kili bırakan “kırmızı figür” tekniğinde görülebilir. gösterecektir. “Pallas Athena” (MÖ 480) ve “Partinin Sonu” (MÖ 490) bu tarzın iki önemli örneğidir.
İnsan formunu tasvir etme
İnsan figürüne odaklanma önce Yunan çanak çömlekleri sonra heykellerde görülür. İnsan vücudunun Yunanlılar tarafından sanat eserlerinde temsil edilmesi, Roma sanatına ve daha sonra genel olarak Batı sanatına dahil edilmeleri ve gelişmeleri üzerinde doğrudan bir etkiye sahipti. “Kouros” (M.Ö. 6. yüzyılın sonları) gibi en eski Yunan heykelleri Mısır ızgara sistemine dayanıyordu. Yavaş yavaş, “Kritios Boy” da (MÖ 480) görüldüğü gibi, vücut çizgileri rijitliklerini kaybetti ve son olarak “Discus Thrower” (MÖ 450) gibi kasları doğal bir insan formunda yakalayan heykellerde ortaya çıktı. C.).
Etrüsk boyama
Eski Yunan uygarlığının genişlemesi ile MÖ 8. yüzyılda İtalyan yarımadasında bulunan yeni bir sanatsal gelişme vardı. C. Yunan sanatsal değişikliklerinden etkilenen, ancak kendine özgü olan Etrüsk tarzı, Yunanlılar tarafından büyük beğeni topladı. İlk Etrüsk sanatı duvar resmi ile karakterize edildi ve Tarquinia’daki “Leoparların Mezarı” nda (MÖ 470) önemli bir örnek kaldı. Duvar resmi mutlu bir grup eğlence, içme ve oyun aletleri gösterir.
Bununla birlikte, Etrüsk çalışmalarının çoğunun, hayatın geçici doğasına takıntılı, uğursuz bir kenarı vardı. Rivo di Puglia’daki bir mezardan bir fresk olan “Yaslı Kadınlar” da (M.Ö. 5. yüzyılın sonlarında), sahne kaçınılmaz zaman ilerlemesini veren parlak renkli yas tutanları tasvir ediyor.
Klasik dönem
Eski Yunan sanatının (M.Ö. 475-450) Klasik Dönemi’nin en önemli ressamı Polyanotos’du, ancak eserlerinin hiçbiri kalmadı. En ünlü tablosu “Discus Thrower” ı sadece antik Yunanlıların yazılarından biliyoruz. MÖ 4. yüzyıldan günümüze kalan en önemli tablo. C., Makedonya II. Philip’in kalıntılarını da içeren bir mezar kompleksinde bulunan “Persephone’un ihlalidir” (MÖ 340).
Zenginlik ve hayatla dolu olan bu doğal tablo, Yunanlıların mevsimlerin açıklamasıdır. Persephone, yeraltı dünyasına götürülen ve bahar olarak yeniden ortaya çıkacak olan doğurganlık tanrıçası Demeter’in kızıdır.
Helenistik sanat
323’te Büyük İskender’in ölümünden sonra a. C., şehir devletinin ortaya çıkmasına ve ayrıca antik Yunanistan’da Helenistik sanatın ortaya çıkmasına neden oldu. İskender’in kozmopolit etkisi çoktan ortaya çıktı ve doğu ve batı tarzlarının bir karışımı ile gelişti. Helenistik kültür Roma İmparatorluğu’nun eline geçene kadar bölgede hüküm sürdü.
Oryantal etki, daha dekoratif süslemelerle ve sanatın arka plana düştüğü, sanatın tek başına gelişmesi anlamına geliyordu. Sanat dini temalardan ziyade bahçelere, natürmort, portre ve Yunanlıların günlük yaşamını ele almaya odaklandı. Sanat da çok daha yaygındı. Resimler berber ve kunduracı dükkanlarında ve saraylarda (eski yazılarda kaydedildiği gibi) bulunabilir.
Helenistik çağda sanat ayrıca, şiddet içeren ve dramatik sahnelerin temsili anlamına gelse bile, daha çok “gerçeğe” odaklanmıştır. Bu felsefenin kesin örneği, korkunç bir sahneyi tasvir eden bir heykel olan “Laocoon ve iki oğlu” nda (MS 1. yüzyıl) görülebilir. Virgil’in “Aeneid” inden alınan heykel, bir Truva papazını ve iki oğlunu, deniz canavarları tarafından boğulma sürecinde, tanrıların intikamını tasvir ediyor.
1506 yılında yeniden keşfedilen heykel, Michelangelo gibi “Laocoon ve iki oğlunu” eşsiz bir sanat mucizesi “olarak adlandıran Rönesans sanatçıları üzerinde büyük bir etkiye sahipti. Heykelin etkisi devam etti ve El Greco daha sonra Laocoon’un tarihine dayanan üç eser çizdi.
[ad_2]
Kaynak, Yazar: Christine Zibas