[ad_1]
Hint el sanatlarının panoramik görünümü, sosyal, ekonomik, kültürel ve dini güçlerle etkileşimleri yansıtan birçok ton ve anlam gölgesinin bir patchwork yorganıdır. El sanatları dünyası, en basitinden en ileriye doğru en gelişmişine kadar pek çok ayrıntı düzeyini temsil eden karşıtlıklar, faydalı ürünler ve kutsal nesneler evreni, ritüel kullanım öğeleri ve geçici festival el sanatları ile doludur. Benzer şekilde, ‘zanaatkâr’ teriminin, bir el işçisinden yüksek sanatsal mükemmelliğe sahip bir işçiye kadar birçok algısı vardır. Zanaat, karmaşık bir ortamda, birçok iplik ve elementin yoğun bir matrisinde bulunur.
Hikayeler, araçların ustaca kullanılması ve aklın uygulanması ile maddi olarak geliştirilir ve ürün, onu üreten toplumun bir aynasıdır. Taş veya kil ile metal ve ahşapta donmuş kültür izlerini ve işaretlerini nasıl görebildiğimiz garip, hepsi de zanaatkâr nesneyi üreten veya kullanan belirli bir kültürel sistemin köklerini yansıtıyor. Bu formu belirleyen inanç sistemleri, dini kaynaktan veya eski popüler bilgeliğin bir bedeninden gelebilir.
Birisinin dediği gibi, bir ticaret yaratıcılığın gerçek bir yansıması, doğaya yakınlık, düşünce kalıplarına hakimiyet, bir odun parçasını veya bir pirinç parçasını veya başka bir işi dönüştürmek için doğru kombinasyonun netliğidir. öğretmen.
Böylece, Ayyanar’ın büyük pişmiş toprak atları Tamil Nadu’daki köyün uyanık koruyucuları olarak öne çıkıyor. Tapınak, cami, kilise ve kabile tanrıları, Hindistan’daki pek çok toplulukta geçit törenlerinin bir parçası olan kült eserlerin ve adak tekliflerinin şekillendirilmesine yardımcı oldu. Doğum ve ölüm, evlilik ve ergenlik, topluluğun neşesi veya acısı için fırsatlardır ve yaratıcı enerjilerin serbest bırakılması ve zanaatkârın olaya varabileceği en yüksek beceri talebi için bağlam oluşturur. .
Çeşitli ifadeler vardır: bazıları dekoratif motifler ve yüzey süslemesi ile hazırlanmış, diğerleri ise masif charakku gibi, metalden yapılmış olsa bile yumuşak duygular uyandıran malzeme ve yüce oranla bozulmamış bir barış hissi. Kerala gemisi. Paatra’nın, mutfak eşyalarının ve emaye metalden yapılmış ayrıntılı ve süslü Jain meenakari’nin sadeliği, kuzey İslam emayesinden, her biri toplumun ruhunu ve hizmet ettiği amacı yansıtan keskin bir kontrast oluşturur. Nagaland tepelerinde, kullanıcının sepetleri, şapkaları ve diğer aksesuarları bize vizyonlarını ve dünya kimliğini anlatıyor.
Hindistan 5.000 yıldan uzun bir süredir medeniyetin kavşağındadır. Kuzeybatıdaki çeşitli etkileşim dalgaları ile güney ve doğudaki ince iş etkileşimleri yeni fikirler ve uygulamalar, beceriler ve uygulamalar getirmiştir. İç göçler ve ticari işlemler bir yerden beceriler aldı ve bunları yeni ve garip ortamlara yerleştirdi. Örneğin, Gujarat bandhani tekstiller uzak Madurai’nin sungadi’sinde yeni bir ifade buluyor. Mughals’ın gelişi, İran, güzel sanatını metal, ipek ve halı dokumaya getirdi. İngilizlerin ve Portekizlilerin güney Hindistan’a gelişi, Batı’nın oyma ahşap geleneklerini tanıttı. Ayrıca, sıcak ve nemli iklim Pondicherry, kıyı Kerala ve Tamil Nadu’nun gölgeli teraslarının mantıklı bir tasarımını talep etti.
Hint el sanatları, yüzyıllar boyunca gelişen ve birçoğu etkileşim kültürleri üzerinden ticari kültürlerden aktarılan klasik motiflerin ve desenlerin bir deposudur. Bir zamanlar bir kültür tarafından emilen motifler ve desenler, taştan ahşaba, metalden kumaşa çeşitli ortamlarda yayılır; baskı için dokuma ve gömmek için boyama; her teknik, desene benzersiz imzasını, malzeme ve araç sınırlamasını bir araya getirir. Çiçek motifleri ve sarmaşık, bel, stilize sap, keri veya aamın yanı sıra malzeme ve bağlamlar kadar çok ifade bulabilir.
İnsan biçimi de çok çeşitli şekillerde temsil edilmiştir. Naga savaşçısının kaba ve akıllı şekilleri zarif Chola bronz figürinleriyle tam bir tezat oluştururken, Chhattisgarh ferforje kabilesinin üyesi Andhra Pradesh’deki Kondapalli’nin etkileyici mesleki oyuncaklarından farklıdır.
Çeşitli el sanatları saf hizmet biçimidir ve usta form verme veya onarma bazı kritik işlevlerinin kolaylaştırıcı rolünü oynar. Mochi veya kunduracı ve çömlekçi, fayans üreticisi ve marangoz, becerileri ve bilgileriyle topluma hizmet etmek için çalışanlar kategorisine girer. Kütle tüketimi çağında, ürünlerimizin çalışma ömrü bitmeden çok önce kullanılmadan ve atılmak yerine geri dönüştürülmesini ve onarılmasını sağlamak için bu hizmetten bazı değerleri geri almak iyi bir fikir olabilir. El sanatları ve el sanatları kullanımı, sürdürülebilir bir gelecek için yeni değerler ve gelecek yıllarda malzemelerin uygun kullanımı ve kötüye kullanımına yönelik yeni bir tutum getirebilir.
Hindistan’da esnaf mirasını sergilemek için hem geleneksel hem de modern ortamlar var. Hükümet ve sivil toplum örgütleri tarafından tanıtılan yeni sergi ve fuarlar, çağdaş eylem için yeni formatları temsil ederken, pazar yaratıcıya en yakın olanıdır. Esnaf mirası modern zamanlara dönüşmeye devam ediyor ve nesneler de yeni ve çağdaş bir ifade bulurken, eski ve geleneksel hala temsil ettikleri incelik için değerleniyor. El sanatlarının müşterilerinin talep ettiği çeşitliliği anlaması ve bunlara cevap vermesi günlük gardırobumuzun bir parçası olarak kullanılan takı, giyim, ayakkabı ve el aksesuarlarının bolluğunda görülebilir. Kolhapuri chappal deri ayakkabı akla gelen ürünlerden biridir. Warli ve Madhubani’nin resimleri, dünyanın yaşayan kültürünün bir parçası olan günlük sanatın iki önemli örneğidir.
Küresel piyasa odaklı ekonomi ve ideolojinin değişen bağlamında, geleneksel el sanatları gözden geçirilmesi ve asimile edilmesi gereken sürdürülebilir uygulamalar sunmaktadır. El sanatlarının gelişimi, geleneksel bir zanaatkar olan karigarın tanıtımından el sanatlarının kalitesine bir paradigma değişimi gerektirir, çünkü bu kaliteyi emen her kimsenin ebediyen zanaatkâr olması gerekir.
[ad_2]
Kaynak, Yazar: Pradeep Narsimhula